تجربه گر

ماشین را دوتایی هل دادیم سمت خروجی اتوبان. حقیقتا صحنه وحشتناکی بود اما سعی کردم بخندم و نوشته پشت نیسان ابی را بلند بلند برایت بخوانم: آهای غریبه غصه نخور، منم غرییم!
گفتم خدایا، ائمه ی اطهار، صدو بیست و چهار هزارتا پیامبر، تورو خدا نگاه کنین به دل این پسر بچه که تا ناموس توی ماشین خم شده و سعی میکنه درستش کنه. بلند داد زدم برای اینکه تورا بخندانم که نذر میکنم!
یک موتوری امداد خودرو از انجا رد شد. کمی ماشین را انگولک کرد و دل و روده اش را ریخت بیرون پ وصل کرد و ماهم خب، وایساده بودیم. تو شبیه فرفره میچرخیدی. دقت کردم، وقتی مضطرب میشوی دستانت را مشت میکنی و فشار میدهی. من هم هرچه اصرار کردی نرفتم داخل بشینم با اینکه سردم بود. تمام که شد پول اقاهه را دادیم و رفتیم.
گفتم مرد حسابی حرف بزن. خندیدی. گفتی فلان و فلان و فلان. گفتم خب فلان چیز فلان راه حل. فلان چیز فلان راه حل. فلان چیز را هم خودم حل میکنم. حالا دیگر غصه نخور
خندیدی. حالا شاد تر بودی. سرم زا به تو تکیه دادم و به سمت غروب رفتیم.

من زیاد حرف میزنم. البته خودم معتقدم کم حرفم و درونگرتیی من را هیچکس ندیده است. اما، من زیاد حرف میزنم. روبروی هم نشسته بودیم. سیگار کشیدن تورا مسخره کردم. پشت چشمی به من نازک کردی و من خندیدم. یکهویی از تو پرسیدم فلانی ب نظرت ما در تله ی انسان بودن گیر نیفتادیم؟ تو گفتی یعنی چه؟ گفتم همین دیگر، من و تو دیگر! بقا! ب نظرت ما در چرخه بقا نیفتادیم الان؟ گفتی چرا. و گفتی به نظرت خیلی خوب است. و گفتی میدانی، ادم وقتی در این موقعیت است، شب که میرود خانه، سرش را جور دیگری روی بالشت میگذارد و حس بهتری دارد.امید بیشتری به آینده دارد. گفتم نظرت راجع به امید مثبت است؟ تصدیق کردی. من خندیدم. تو گفتی امید خیلی چیز خوبی است و دوستش دارم.
در ان لحظه، ما باهم خیلی تفاوت داشتیم.

به تو تکیه داده بودم و به ییرون نگاه میکردم. کاج های برفی سرتاسر پارک جنگلی را گرفته بودند و از افتاب کم رمق خبری نبود. پرنده ها پرواز میکردند. موسیقی بی کلامی گذاشتی. میشناختمش. سالها پیش برای اولین بار شنیده بودمش. از تو پرسیدم به نظرت انسان برای اینکه حامل عشق باشد ضعیف نیست؟ تو به من گفتی به روبرو نگاه کنم. خانواده سه نفره ای در برف ها بودند. دست کودک چهار پنج ساله خود را گرفته و میخندیدند. گفتی نگاه کن، جواب سوالت آنجاست. نه، انسان برای حمل عشق ضعیف نیست.
گفتم نمیدانم چرا غرق در ناباوری ام. این زیبا ترین صحنه زندگیم است و من غرق در ناباوری ام. گفتی من غرق در ارامشم اما. خندیدم. از تو پرسیدم چرا بین ما این همه تفاوت است. گفتی چون من امید داشتم که این روز را تجربه کنم.و حالا، کردم. پس ارامش دارم.گفتم یعنی میگویی من چون امیدی به تجربه این روز نداشتم، ناباورم؟ گفتی نمیدانم.
و من غرق شدم. در لحظه عمیقی که تا ابد در ذهنم میماند.

چمن های نو رسیده خواهند امد و تو را خواهم دید که در بوی سبز هوا راه میروی. چمن های نو رسیده خواهند امد، و من قرص های لیتیوم را در خیسی خاک نم گرفته اشان دفن خواهم کرد. چمن های نو رسیده خواهند امد و این بار از دراز کشیدن رویشان امتناع نمیکنم.
مغروق هزاران خلیج دور، به ساحل خواهم رسید. دیشب خواب دیدم جزیره ای به نام «ژیک» در نزدیکی ام است که مرا صدا میزند. کشتی ای آنجاست که از چوب گردو ساخته شده. عرشه ای صیقلی و جلا داده شده دارد. هیچ برده ای انجا نبوده.هیچ ناخدایی نیست. همه مسافرانی هستند که پی مقصد نا مشخصی میروند. اب دریاها از اشک انهاست که شور است. اشک انها از اب دریاهاست که جاریست.
دست در دست اهالی« ژیک »معمای سرزمین معلق را کشف خواهم کرد. الماس ثروتمند ترین غول انجا را خواهم دزدید. به جنوب خواهم رفت. لای شن ها جایش خواهم گذاشت.چون عجله دارم که برگردم. چون زمستان در حال تمام شدن است و چمن های نو رسیده منتظرم اند. و تو انجایی.