در ساده سازی علم زمانی که بخواهیم به خورد مخاطب تکانش گر مطلب علمی مفید بدهیم، تا مرز عامیانه سازی جلومیرویم و از دقت میکاهیم تا هم ارزی هایمان به صحت بنشینند. یکی از مهم ترین اصل ها در ترویج علم همین است که مخاطب غیر متخصص مطلب را لمس کند و مسئله برایش باور پدیر باشد. برای همین است که زنگ خطر به صدا در می اید. مثلا فرض کنید برای کسی که تمام زندگیش درگیر دو دوتا چهارتا کردن های منطقیست بخواهید با کلام عامیانه کوانتوم را توضیح دهید. نتیجه کلی دو چیز بیشتر نخواهد بود: یا نمیفهمد زیرا برایش باور پدیر نیست و نتیجه مطلوب ساده سازی که توضعش را داریم نمیگیریم یا میفهمد که در این صورت باید مطمن باشیم درگیر شبه علم شده است و چیزی که فهمیده "علم" نیست فارق از صحیح یا غلط بودن تکه پاره های فهمیدگی اش.
اینجاست که متوجه میشویم علم از سمت خودش مرزی برای مسئله ترویج معین کرده. مرزی نامحسوس و پر رنگ که اگر ترویج دهنده ان را رعایت نکند به یک باره به متخصص نما تبدیل خواهد شد و فروخواهد ریخت.
و تصویر ذهنی چقدر با فرهنگ مرتبط است.در فرهنگ یک ایرانی(مثلا جامعه هدف خیلی کوچکی در جنوب) که همه چیز را قسمت و انجام امور را به دست خدا میداند و معتقد است در یک بازی از پش تعین شده که روی پیشانیش نوشته شده است در حال ورجه ورجست، حرف از احتمالات زدن و حرکت های تصادفی در کوانتوم بی فایده و بی ثمر است.تضاد چالشی علم با فرهنگ کاملا مشخص است. اینکه دسته مخاطب با چه باوری رشد و نمو یافته تضمین کننده این است که بدانیم قطعا رسوب اعتقادات در لوله های مغزی وجود دارد.
+++++++++++++
پی نوشت: رشته موضوع جدید سمینار هارو باز میکنم تا بعد از دیدن سمینارها نظر خودم رو راجع بهش بگم
سمینار خانم سیما قاسمی واقعا مفید بود.
درک بصری از یک پدیده قدم اول پذیرش است. وقتی کودکی در مازندران تصوری از سقف مسطح ندارد، طبیعی است که تمام دنیا را با سقف شیروونی فرض کند و در وهله اول به این فکر کند که چطور در داستان کویر علی شریعتی میگوید شاهراه علی را زمانی میدیدیم که روی سقف ها در مزینان میخوابیدیم.
