تجربه گر

 از لاکان خیلی خوشم اومد. یارو کوانتوم خالصه. رواندرمانیش واقعا جذبم کرد.زمان رو هم که به هیچ جاش نمیگیره. تفسیر و نتیجه هم که روی هواست. نتیجتا درمان با روش لاکان یک گردش دردناک و لذتبخش توی دنیای دیفرمه. یه یارویی هست به اسم رضا احمدی. کلا تو این کاره. دورشو از جیوگی گرفتم امشب ببینم چیه.

امروز داشتم با یکی از بچه ها حرف میزدم. میگفت برای فیلمای تارکوسفکی میرفته پروژکتور کرایه میکرده ببینه.حقیقتا که تعجب کردم. چطور تاحالا بهش فکر نکرده بودم؟! ایده خیلی خیلی خفنی بود!

برگشتم و یه سری پستای پیجای مهم رو دوباره میخونم. بعد از اندکی شکست ادم بهتر میفهمه. تجربه شخصی ناخواسته به عمق نوشته دیگران توی ذهنمون افزوده میکنه. مثل یک دایره هستیم که تجربه ها از مقدار شعاعمون کم میکنن. هرچقدر بزرگتر باشیم مرزمون با ناشناخته ها بیشتره.هی کوچیکتر و کوچیکتر میشه این دایره با کسب تجربه. اما خب هیچوقت به مقدار قابل توجهی کوچیک نمیشه. چون محدودیت های زیادی داریم. یکیش عمره. عمر داره سر میخوره و میره.کلیشه های مشترک بین ما و انسان های دیگه اون قسمتایی از دنیای ناشناخته ها هست که با تجربه های نه چندان عجیب و غریب جاروش میکنیم و میفهمیمش.

چقدر افسوس اوره. امروز داشتم بهش فکر میکردم. اصلا نمیدونستم به چیش فکر کنم.چرا یه ادم اینکارو میکنه؟ بعد اگر فراموش کردی یقتو میگیرن؟چرا یهویی انقدر همه چیز تغیر میکنه جوری که تو دیگه نمیشناسیش؟ این چه ظلمیه که روا میداره؟چرا همه چیز رو انقدر بی ارزشانه کنار میگذاره و بهت حق انتخاب نمیده؟ یه چیکه قربانی بودن داخلمه که ولم نمیکنه.

دیگه حرفی نمیزنم، امروز باز هم شیرینی سیب درست کردم. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

 پی نوشت: باید این تم وبلاگو عوض کنم