تجربه گر

شب های خاورمیانه برای انسان ها ساخته نشده اند. در اصل، احتمالا فقط سوریه و مصر و عراق و ایران و لبنان و افغانستان اند که شب دارند، یکمی هم کرانه شمالی ایران، نزدیک های اذربایجان و ارمنستانی که درگیر جنگند. مثلا شما روسیه را ببین که به شب های روشنش معروف است یا مثلا اوکراین را ببین که در خون و خونریزی است لاکن اینترنت پر سرعت دارد و زندگی هنوز هم در ان جاریست. شما المان یا سوئد را ببین که مردم از روی قار و قور شکمشان متوجه میشوند ساعت۹ شب است. شما بیا به جنوب شیلی و اطراف فرانسه و مرزهای ایتالیا نگاه کن که در این ساعت هنوز هم کاباره ای برای رقصیدن و به صبح رساندن وجود دارد. شب در خاورمیانه، یک رخداد سهمگین است. برای جوانی که پول ندارد، برای جوانی که احتمالا سالها از انچه در بطن جهان میگذرد عقب است. برای جوانی که درکی ندارد از ازادی واقعی و صحیح مدنی. برای جوانی که نمیداند خرید بی تورم چیست. برای جوانی که شاید یک‌ گونی ریال یا دینار ببرد مغازه لباس فروشی، تا بتواند جنس بخرد. برای جوانی که از علم روز دنیا فرسنگ ها فاصله دارد.
حالا فکر کن که شب شده، و جوان کله سیاه خاورمیانه ای به کسی علاقمند هم هست. حالا فرض کن که شب شده، و جوان کله سیاه خاورمیانه ای از کسی دوستش هم داشته جدا شده. تو فکر کن که من خاورمیانه ای از تو جدا شده ام.
برای من سخت است که بپذیرم تو دست رد به سینه ام زده ای. برایم سخت است که بپذیرم منطق کسی که دوستش دارم به این اندازه از شور زندگی خالیست. برایم سخت است که بپذیرم عاشق شده ام و قصد ساختن داشته ام اما طرفم بزدل بوده. برایم سخت است بپذیرم تو نخواستی من را کنار خودت نگه داری. برای این جوان خاورمیانه ای سخت است که شب را با این فکر ها به سر کند. شب، نماد ظلم هستی به بشریت است. شب یک سکون ناپایدار ته گرفته است که بوی سردرگمی اش همه ی اذهان را گرفته. شب این است، اسب سیاه تشنه و رم‌ کرده ای که تا بی نهایت جلوی چشمش شن نرم کویر نشسته.
شب دردناک است برای من. ارزو دارم هیچگاه شب نشود. ارزو دارم به جای شیراز،در پترزبورگ قرن ۱۸ میلادی بودم، جایی که افتاب هیچگاه غروب نمیکرد.