تجربه گر

به نام کسی که میداند اخر قصه جریان چی چیست!

تیر پارسال من این نوشته را در "معرفی خود" در یکی از انجمن های داستان نویسی، در پروفایلم نوشتم:

در حال حاضر که سال 97ایم ساعت 4 و 7 دقیقه بعد از ظهر ،یکم تیر.یک کنکوری نچندان خوشبخت 98

بعدش رفتم و درسم را خواندم. یادم است داشتم شیمی جامع را میخواندم. یادم است.

حدودا یک سال و 12 روز بعد این نوشته را به پروفایلم افزودم:

حدودا یک سال و 12 روز بعد از نوشته شدن عبارت چند خط بالاتر "کنکوری نچندان خوشبخت". امروز 13 تیر 98 بعد از کنکور ریاضی یک ادم خوشبخت و شاد و امیدوار به اینده. دوستت دارم ای تمام من! ای ریحانه! (:

روز کنکوریم اینگونه بود:

1) تا صبح 3 بار از خواب پریدم چون عجیبا غریبا! خیلی خوب خوابیده بودم مدام فکر میکردم 12 ساعت است که خوابم دست و صورتم را شستم لباسم را  پوشیدم دو رکعت نماز صبح و دو رکعت نماز برای ام البنین خواندم. یک ذره قهوه پودری ریختم تو یک لیوان یک ذره کاکائو صبحانه مالیدم به نون جای شما خالی، خوردم. سپس سعی کردم شکلات هایم را در ساق جورابم قایم کنم چون شنیده بودم نمیگذارند چیزی سر جلسه ببریم. پلاستیکش خیلی قلقلک میداد. گذاشتم داخل یک پلاستیک سفید از زیر قران رد شدم و سوار ماشین شدم و رفتم!

2) روبروی مدرسه ایستادیم . من از فرط هیجان جیغم در امد و ماشین را روی سرم گذاشتم و یهویی متوجه شدم صدایم از پنجره رفته بیرون و پدر مادرها دارند میخندند به من. از ماشین پیاده شدم.کارت ملیم را_خدانکند کسی ان را ببیند_ به عمویی که دم در نشسته بود نشان دادم. با پدر یکی از بچه ها که نمیشناختمش صحبت کردم و رفتم داخل. کمی بچه هار بغل کردم و متوجه شدم سرویس بهداشتی لازم شده ام. به همین دلیل مدرسه را روی سرم گذاشتم و بعدش با یکی از مراقب های باحال روانه شدیم سمت سرویس بهداشتی. فکر نمیکردم اینطور مردم ازاری ها هنوز وجود داشته باشند! زیرا یکی از مراقب ها ادرس اشتباهی بهم داد! (:

3) وارد جلسه شدیم. من اخرین شماره و اخرین صندلی بودم. یک گنجشک توی فضای سالن شنا میکرد و میپروازید. روی دیوار نوشته بودند: حتی تاریک ترین شب هم تمام میشود و خورشید طلوع خواهد کرد. بهتان پیشنهاد میکنم اب لیمو عسل بخورید. شربتش را. خیلی خوشمزه بود! برگه هارا پخش کردند ما پلاستیک را با سلام و صلوات باز کردیم کلی سفارش کرده بودند ارام بازکنید و جرواجر نکنید! پاسخنامه را در اوردم. کنکور شروع شد.

4) وسط های اختصاصی بودم سرم را از برگه بالا اوردم کمرم به شدت درد میکرد کشو قوسی دادم مراقب به من گفت صاف بشین عزیز دلم.مگه تو دانش اموز نیستی؟ درست است. من همیشه مچاله میشینم. یکی از دوستام همیشه میگفت ستون مهره هایت S نیست!W  است (: فقط نفهمیدم چرا کسی که دانش اموز است صاف میشیند؟ یا ایا صاف نشستن نشان دهنده دانش اموز بودن است؟ جریان چیست؟

5) ازمون داشت تمام میشد بچه ها ربع ساعت اخر را شورش کردند و مراقب ها مجبور شدند برگه هارا بگیرند. بچه های تیزهوشان برگه دادند و مراقب ها مرا نگاه میکردند که این را ببین!چقدر مغز مداد را را حرام میکند!

-دخترم مال کدام مدرسه ایی؟

+مدرسه شاهد.

ازمون تمام شد. مثل کسی که تراکتور اورا در اغوش کشیده و له و لورده شده است از ازمون خارج شدم. دوستم که به او مامان کلاس میگفتیم را بغل کردم و در گوشش گفتم ثنا وقتی سر کلاس دانشگاه گشنم شد دیگه چطوری داد بزنم ثنااااااااااا گشنمههههههههههه! چی داری بخوریم؟! و چه کسی خواهد گفت در کیفم را باز کن؟ ... یخچال مقدس درون کیفت با من خاطره ها دارد...!

6) پدرم مرا بغل کرد. مادرم استوری واتس اپ گذاشته بود از تک تک حالت هایم. اخر چرا؟!؟!. امدیم خانه. ناهار بعد از کنکور را لمباندم. خوابیدم. بیدار شدم. به زیارت اهل قبول رفتم. پیش پدر بزرگم. خضر نبی را که میشناسید. قدم گاهش اینجاست. قبرستانی به وسعت یک شهر. کمی در حرم خضر نبی دعا کردم. بعدش سوار ماشین شدیم و برگشتیم. در راه دستم را از پنجره داده بودم بیرون. مثل خان ها نشسته بودم. احساس کردم محمد رضا شاه هستم.

7) بقیه اش حرفی نیست. مرسی که خواندید. با عشق!

تعجب: به شدت دبچه های سر جلسه خوشکل و خوشتیپ بودند.هرکدام یک رنگ لاک و اینها! :دی

معرفی: وبلاگ هارا معرفی کنیم به یکدیگر.فرهنگ باحالیست!

کتاب: سال اسپاگتی موراکامی را بخوانید!7  صفحه است. یک جمله اش به شدت زیباست:

گندم مرغوب درجه یک در مزارع ایتالیا میروید. اگر ایتالیایی ها میدانستند انچه در سال 1971 صادر میکردند چیزی جز تنهایی و انزوا نبود، حتمن شکه میشدند.

راستی بلاخره با دوستم نگین حرف زدم. خیلی دلم برایش تنگ شده بود. او امسال کنکوری است. برایش دعا کنید(:

من در جلسه کنکور: عکس

پروفایل من در همان انجمنی که گفتم:MIS_REIHANE

**** ویرایش**** خب در یک اقدام متوجه شدم که لینک پروفایلم فقط برای اعضای خود سایت باز میشه.در نهایت! اینم عکس پروفایلم:

عککککککس

-به نظرم شبا که میخوابید به خدا فکر میکرد.

+ببین اون خیالش راحت بود واقعا!وقتی داشت نسبیت رو اثبات میکرد یه شهاب سنگ که هر هفتاد سال یه بار میاد اومد و باعث شد ازمایششو ثابت کنه و بشه"انشتین!" بعدش که بهش گفتن اگر نمیشد چی میشد اون جواب داد واسه خدا متاسفم چون من ازمایشم درسته و ردخور نداره.به نظرت چنین ادمی میتونست خدارو قبول داشته باشه!؟

-ببین ریحانه من واقعا نمیدونم.احتمالا اواخر دیگه رد داده بوده.

+منم رد میدم.من قراره شیرجه بزنم تو دنیایی که توش میگن"اگر چیزی رو میبینی هست.و اگر نمیبینی پس وجود نداره." در حالی که الان شخصیتی ساختم که جزو لاینفکش میشه دین و ایمون.

-من وقعا نمیدونم.اگر قبل از اینکه امام زمان بیاد خورشید نابود بشه چی؟

+ببین امام زمان تا اونموقع اومده.نمیشه که اینطوری.بعدشم این علم بشریه.نمیدونم.من هنوز نه علمم اونقدر زیاد شده و نه اعتقاداتم که بتونم بگم یکی از این دو در راستای همدیگه،یا حتی مکمل همدیگه حرکت میکنند.

-امام حسین.امام زمان.میدونم هستن.ولی نمیتونم درکشون کنم!

.

.(بعد از کلی بحث)

.

+عزیز دلم.یادم رفته بود دارم درمورد چیزایی باهات بحث میکنم که دیگه اسطوره شدن.افسانه ایی و برای شما غیر قابل دسترس.

.(چند کیلومتر انورتر در خانه)

+دختر تو چته؟

-بابا من فقط سعی میکنم جلوی اسراف برق رو بگیرم وقتی در بازه کولر رو خاموش میکنم.

*بیا جلوی اسراف اینو بگیر!

-مامان میشه دست از سرم بر داری؟تورو قران!

*اره برو بشین گریه کن.برو!

.(در هنگامی که وبلاگ مینویسم)

سلام.

سلاح هسته ایی.قرابت معنایی.شیمی کنکور.معادلات دیفرانسیل سال اول دانشگاه.گرونی غذا و احساس معذب شدن هنگام خوردن.لباس شستن.مشاور مدرسه.دوست دختر جدید مرد متاهل فامیل(فردی به شدت نزدیک،مثل رگ گردن).بابام.زن عموم.دختر عموم.پسر عموم.پدر بزرگم.عمه تازه عمل کرده.نودل گران شده.کفش را چگونه بدوزم که بشود پوشیدش.خدا.نماز.قران همه سوره ها.کارنامه مدرسه.درگیری با دوست صمیمی.دوری از خانواده در اینده.انتخاب کردن مسیر درست برای زندگی.اصلا چرا جادو جنل؟.چگونه بدبخت نباشم.چگونه رابطه ام با بابام خوب بماند.چطور از اعتقاداتم در حین دعوا دفاع کنم.حواسم باشد فوش ندهم.حواسم باشد به بلبل غذا بدهم.اگر پس فردا نتوانم در رشته ام کار جور کنم و پول در بیاروم انوقت چه؟.متافلسفه.اصلا چرا زنده ام.چرا ان حرف را زدم.حوصله ندارم.نگاه کردن به تفکر یک پشه وقتی روی دستم است.اگر نتوانم بچه ام را تربیت کنم انوقت چه.از زندگی مشترک خوشم نمی اید.راه و روش امام علی.چگونه به فکر ولایت علی ابن ابی طالب باشم.چطور خودم را راضی کنم که چادر بپوشم.اگر بیش از این به من بگویند"به خاطر کنکور نماز میخوانی" اونوقت چه بگویم.

فکر کنم توی همین مدتی که داشتم این پست رو مینوشتم این فکرا به ذهنم رسید.وقتی شب میخوابم قطعا صد برابر خواهند شد.تعدادشون مهم نیست.شاید شمایی که این هارو میخونی خندت بگیره از کوچیکیشون.میفهمم.اندازشون مهمه.میبینی یکیشون اینقدر بزرگ میشه که میترسی بترکه تو مغزت.بوم!

خانواده قطعا مهمترین بخش زندگی ادم است.اما "من" های بسیاری وجود دارند که زیر دست مهربان انها قطعه قطعه شده اند.فکر کنم حقم است بروم بشینم و کمی به حرف مادرم گوش کنم.گریه کنم.

پست موقت! فکر نکنم البته!

معرفی: وبلاگ سوته دلان را بخوانید.من که کیف میکنم(:

کتاب:نیچه گریست را کسی خوانده؟یه تکه اش خودم بودم.میگفت: "تو به جای اینکه به من بگویی چقدر بلد نیستم چرا سعی نمیکنی چیزهایی که میتوانم یادت بدهم را یاد بگیری؟"یک سال تحصیلی وقتی سر کلاس کنکور فیزیک میرفتم تمام هم و غم من این بود که ببینم چه چیز را بلد نیست.و ان را یاد بگیرم.که بعدا استاد خوبی بشوم.اما الان که نگاه میکنم چیز هایی را یاد گرفته ام که حالا حالا ها به کارم نمی ایند.اصل را فراموشیدم!

سریال:راستی اونایی که سریال dark رو نگاه میکنن!فصل دومش اومده!هورا!

گوش بدهیم به اهنگ به شدت خاطره ساز شادمهر _ ستاره (دوباره دلم واسه غربت چشمات تنگه)

به نام خدا

ریحانه هستم. قبولی خرداد 98 دیپلم ریاضی با معدل قابل قبول احتمالا زیر 18 و ارزو به دل مانده از دو چیز : نمره 20 فیزیک و افتادن درسی در نوبت دوم.

اصل مطلب این است که من در مدرسه زندگی میکردم. و حالا تمام شده.و چه خاکی بر سر بگیرم.

میدانم. احتمالا نود درصد شما از این پست ها این چند روز زیاد خوانده اید.مدرسه تمام شد.12 سال تمام شد. و همه در تمبان عروسی گرفته اند. در نودو نه درصد پست ها احتمالا عمه مدرسه به فحش کشیده شده است. این را هم میدانم.اصلا به همین دلیل است که دوستش دارم. چون قرار نیست به خاطر بی محبتی و بی محلی به اش مواخذه شوم. جاییست که تنفر از ان الزامی و دوست داشتنش زیاد نگاه های چپکی را بار نمی اورد.

این هایی که در پائین لیست شده اند کارهاییست که الان به ذهنم میرسد که انموقع ها انجام میدادم:

کتاب: قصه دلبری را خوانده اید؟عاشق شهدا ام.به تریپم میخورد؟اری! درمورد شهید به روایت همسر است. کیف میکنید. عکس های اخر کتاب فقط...

فقط کافیست باد بوزد،باد گرم شرجی اطرافم را پر کند و در اغوش بکشد تمام اجرهای خانه مان را تا ایمان بیاورم به تو باری دیگر.ایمان به رویدنت در لابلای کاشی‌های خانه در کالبد یک شاخه سبز.تصویرت در اسمان سنت پیتر،در کیف خانم تماشاچیِ گنبد اهنین واتیکان.در شیرینی اب‌نباتِ بوفه مدرسه‌ایی با مختصات جنوبی‌ترین نقطه شهر در سلول‌های مغزم است.

اینقدر جاری هستی که بی تو نفس نتوان کشیدن.مدیون ملکول‌های هوایت‌ام،در یانکی سیتیِ نیویورک میان اختلاف طبقاتیِ غیر قابل نفوذ.در فقرِ کارتل‌های کلمبیایی از شعور اینکه"مواد نکشیم!کسی را نکشیم!پلیس ها از هدیه‌های رشوه‌ایی خسته شده اند!".اه از دروغ فاحش.کسی میگفت:اگر معجزه تو فقر و رنج و درد است...متاسفم باید بگویم زیاد تحت تاثیر قرار نگرفتم!".

چند قدم بالاتر از میلان،در زیرزمینی ترین طبقه‌های واشنگتن پست نامه ایی به دستم رسید.پاکت نامه را باز کردم،تمبر نداشت.داخل ان چیزی نبود.کسی روی جلداش با خودکار بیک نوشته بود:حتی دلم نمیخواهد برگه سفیدی را حرام کنم!

کمی دستهایم را روی پیشانی و شانه راست و چپ تکان دادم تا مثلث شود و تثلیثم را بگویم که به ناگاه ستون‌های کلیسای جامع سانتاماریا از جلویم رد شدند.مثل موم که از سرما یخ میبندد_انگار که بنیادی ترین ذراتش یکدیگر را بغل میکنند_ایستاده بودند کنار نیمکت‌های چوبی و شیشه‌های رنگی.مریم.پشت کدام ستونی؟زیر کدام نیمکت داری با دنیا قایم باشک بازی میکنی؟بیا بیرون!مسیح تو منتظر است!بیا و در الیانتس برایم اواز بخوان سقفش را پوشیده کرده‌ام تا اگر ابر‌ها گریه‌شان گرفت خیس نشوی!

مریم!از کرانه خلیج مکزیک با تو حرف میزنم.مریم از دریای عمان صدایت کردم .نه مریم!من در پیوند زیتون های لبنانم!بس است این سکوت.بس است این خاموشی.از حیاطِ خانه قلبم بیرون بیا!جانم را بگیر و قلبم را بدر و فدایم کن،خاکم کن "ای گرجس گرجیا،خاتون ایالت جرجیا" بیا که روی دلار به ریا نوشته ایم"خدارا باور داریم!"

که بیتابانه منتظرت هستیم...

الههم عجل لولیک الفرج_حضرت مهدی (ع)_

+عکس ها را ببینید.

+معرفی:وبلاگ زیگفرید را بخوانید! متن هایش قشنگ است.

+بشنویم اهنگی از hozier;take me to church اهنگ

+عکس پائین صفحه از ابراهیم بالابان است.نقاش ترکیه‌ایی مرحوم که دیروز فوت کرده.

+سنت پیتر/کارتل کلمبیایی/خودکار بیک/کلیسای جامع سانتاماریا/ورزشگاه الیانتس باشگاه مخصوص یونتووس/خلیج مکزیک/زیتون لبنان/

من همیشه نیمه راه به خودم می ایم.وقتی دقیقا یک کوچه به بازگشت باز است.و راه جلو سرسبزتر از همیشه،افتابی تر و اغوا کننده تر شده.زمانی که 30 درصد به اتمام اکسیژن مغزی ام مانده از خواب میپرم.و یک مدت کوتاه فکر میکنم که چه اتفاقی افتاد که این اتفاق افتاد.خیلی کم فکر میکنم.همیشه به اتفاقات زندگی ام کم فکر کرده ام.هیچوقت چیزی مرا نکشانده به خیره شدن به دیوار.کم پیش می اید رفتار ادمی را بعد از اتمام یک کار مورد برسی قرار بدم.هر حسی که از پشت دیوار فکرش به چشمم میخورد بازخوردم از ان ادم در همان لحظه است.وقت بار دیگر برحسب اتفاق ان ادم را ببینم منتظر واکنش جدیدی ام.وقتی توانستم حدس بزنم.وقتی  تحت کنترلم در امد دیگر تمام است.مرا به خیر و اورا به سلامت.

تمام دوستی هایم اینگونه تمام شد.دقیقا در نقطه اوج.همیشه تابعی بوده صعودی و بعد ترمز.قطع شدن.روی این عکس کیلیک کنید.همینگونه ام من.و ان گردالی قرمز که میبینید اتمام ان دوستیست.دیدید؟همش صعود بود و رو به بالا.حتی یک چین خوردگی هم روی خط وجود ندارد.همینطوری عین طناب که از سقف اویزانش کرده باشند.صراط مستقیم ان دنیا.

فکرش را بکنید که در یک جمع چند نفر تشنه به خون من،منتظر جواب و دنبال رویِ توجیهات و انکاراتم مدام از حرف ها و رفتارهایم طور دیگر برداشت میکنند.عکس العمل های چپکی ام را راستکی میگیرند.و پرونده سنگین مرا سنگین تر میکنند.خدا هم کم نمی اورد.نگران نباشید.پوست مرا کنده است.توقع ندارم کسی بامن خداحافظی بکند.فقط بنویسند در جایی که "او" گفت: اخر کارم بسم الله بگویید.چون ما مثل پرنده مردنی نیستیم.و حالا حالا مانده است.هاهاها!+علامت همیشگیم.

دست خودم نیست که نمیتوانم "چیزی را که اهلی کرده ام"را نگهدارم.همیشه ته تفکراتم تنها ام.یک کوله پشتی.خودکار بیک.لیوانِ سفیدی که رفیق من و چایی ام است.شلوار لی گشاد.مانتوی گشاد ترِ راحتی.کتاب حافظ و صحیفه سجادیه و عطر جیبی پنج تومنی سفید.و صد البته جاده.همین.من حتی نسبت به علایقم هم بی مسئولیتم.سخت میتوانم چیزی مشترک پیدا کنم با همسن و سالانم.خیلی سخت.شاید اگر 6 سال پیش بود میتوانستم مغزشان را با هرچیزی که الان به ان "مد" یا "افکار لاکچریانه" میگویند بخورم.اما تاریخ انقضای "آنم"خیلی وقت است سرامده.دل مشنگی خنده های بلند گریه های کمرنگ و بیخیالی را در پیش گرفتم.توی بی تعهدی و "عین خیالم نبودن" باز هم خوش درخشیدم.و چقدر کم بودند کسانی که مرا میشناختند یا جدی میگرفتند.

خلاصه که.روزی از کالیفرنیا برایتان پیام خواهم گذاشت.با یک قهوه داغ.کمی در لوس انجلس.در خیابان pacific در کافه "ارتباط"D: یا همون conection

منوی خوبی داره فضایشم عالیه دوستان.خیلی خیلی خیلی. پنجره زیاد داره.اینم یه سری عکس از داخلش.عکس عکس 

خوش بگذره.مرسی گوگل مپ.

گوشی هم فرا دهیم به all the good girls go_billie  اهنگ