شب خوبی بود. داشتم از سیبزمینیم لذت میبردم که چشمم به ساعت افتاد و دیدم یازدهه. ماتم برد. قرار بود زود برگردم که بشینم سوالای کوانتومی که مونده رو حل کنم. یهو ساعت یازده شد. تنها دلبریم تو این ماجرا اینه که بگم حتی وقتی دارم غذا میخورم و حرف میزنم هم از ذهنم ببرون نمیره.
ی سوالیم پیش اومد علاوه بر سرتیتر، اونم اینه که ارمان های ما چقدر منطبق با نیاز هامونi.ارتباطشون چیه
برم بخوابم که غش کردم.
یه مدت پیش که شاید تابستون بود، دلم میخواست یه دوربین فیلمبرداری بخرم و باهاش صحنه های مختلف زندگیم رو ثبت کنم. خصوصا وقتی کسی رو بعد از مدت ها میبینم، یا یه جای دنج و خوب پیدا میکنم یا مثلا از صحنه های خاص یه فیلم هیجان زده میشم یا حتی وقتی دارم مسئله حل میکنم، دلم میخواد اینها ثبت شن. چون کلا تمرکز کردن برام راحت نیست و مدام درگیر این هستم که یادم بمونه یه دیقه پیش چیکار کردم، فک کنم گذشته همیشه موضوع جالبی برام بمونه جوری که دلم بخواد تو لحظه حال، دوباره اون قسمتارو ببینم و تجربه کنم.
بعدش این فیلمارو ماه به ماه ادیت کنم و کنار هم بریزمشون. برای هر ماه هم یه سی دی بخرم. تولد به تولد بشینم ببینم بهم چی گذشت. خوبو بد.
مزوسفر گفت از وی اچ اس استفاده کنم. نمیدونم طریقه کار کردن باهاش چجوریه ولی میگردم دنبال جواب.
صحبت کردن با یه ادمی که تورو میشناسه، و خوبم میشناسه، و اعتماد کردن بهش، (درصورتی که گفته هاش منطقی از اب در بیاد،) خیلی چیز فوق العاده ایه. من امروز متوجه شدم و از این بابت خوشحالم.
جدا این شیا وقتی دارم مینویسم وسط فکر کردن خابم میبره(((:
دیگه وقت خدافزیه! فعلا!
انقدر خندیدم که وسطش خوابم برد. حس کردم هرچی داخلم بوده ریختم بیرون و سفید سفید سفیدم
یه تیکه پیتزا تو دهنمه، اولین بالشتی که پیدا کردم رو گذاشتم زیر سرم و یه چیزی کشیدم رو خودم و فک کنم دم در اتاقم
عالیه
خدافز
وقتی معادلات نیوتون رو در حالت عادی هرجا ببری جواب میده، یعنی ربطی نداره تو چه چارچوبی داری کار میکنی. چارچوب حرکت داره یا نه، ساکنه، شما ایستادین یا حرکت دارین، هرچی هست مقدار یک چیز میشه و شما میگی چارچوب اهمیتی نداره، قانون داره کار میکنه.
از طرفی، وقتی نشستی تو ماشین و داری حرکت میکنی، اگر ماشین سرعتشو کم و زیاد نکنه و شما همینجوری جلو برین، توپی که باهاش دارین بازی میکنین رو اطلاعات بیشتری ازش نیست.نمیتونین از حرکت توپ بفهمین بیرون از ماشین چه چیزی در حال رخ دادنه.
مگر اینکه ببینین بیرون رو. ببینین و مقایسه کنین.
وگرنه هیچ چارچوبی هیچ جایگاهی به شما اجازه درک و دریافت اون چیزی که از خودش خارجه و نگاهی به بیرونه رو نمیده. چون از پسش برنمیاد. چون برای فهمیدن نسبت اون چیزی که توی دستتونه با جهان بیرون، باید ببینین در مواجه با جهان بیرون چجوری عمل میکنه. اون هم از نگاه جهان بیرون به شی. نه شی به جهان. اگر بخوایم کلی تر بگیم.
شب بخیر.(تکمیل می‌شود این پست)
اگر میشد افکارو بندازیم تو یه کیسه و بزاریم وسط این صفحه، منحنی فضا زمان دو بعدیش پاره میشد و همه چی میریخت زمین.
فیزیک میگه زمان وقتی گرانش زیاده، کند تر میگذره. یعنی همه چی کش میاد، طول میکشه برای شما. باباتون که تو یه موقعیت معمولی نشسته و به سطح دریا خیلی نزدیک نیست، داره با یه ساعت معمولی گذر 5 ساعت طبیعی رو حس میکنه، ولی شما همون 5 ساعت رو 3 ساعت تجربه کردین. 2 ساعت در عمر خودتون صرفه جویی کردین.که البته به این سادگیا نیست و چون داره روی مقدار خیلی کمی مانور میده این مقایسه، باید بازه زمانی طولانی 100 200 سال رو بیاریم وسط.
وقتی تو جاذبه چیزایی که دوسشون داریم گیر افتادیم چی؟ وقتی پیش کسایی که دوستشون داریم هستیم، وقتی درسی که دوس داریم داریم میخونیم، وقتی جایی که دوست داریم باشیم هستیم چی. معمولا اینکه: وای چقدر زود گذشت رو لابلای دیالوگای اصلی داریم. ولی واقعا زودگذشته؟ ما حواسمون کجاست که با اینکه، زمان کند تر از حالت معمولشه(چون مثلافرض کنیم در گرانش دوستمون اسیریم)، ما هنوز از دیدار سیر نشدیم؟ نمیدونم.
نسبیت چقدر چیز خفنیه.
شب بخیر.
#سهیل نفیسی
