درد مشترک!_حرف بزن_

وقتی واژه تنهایی به گوشتان میخورد دقیقا چه احساسی در شما منعکس میشود؟

این "تنهایی" غول بزرگی که کمتر کسی در زندگی واقعی اش تجربه نکرده چیست که اینقدر ادم ها از ان واهمه دارند،خجالت میکشند ان را به زبان بیاورند و از اینکه دچارش شده اند خود را سرزنش میکنند؟حس اینکه طرد شده ی یک جامعه یا گروهند را میگیرند و دقیقا بعد از گذر کردن جمله ی "چقدر تنهام!"تصویر انحرافیِ اغراق شدهِ گذشتهِ شاد پیشین در ذهنشان پررنگ میشود.

به طرز دیگر:چندین و چند بار تجربه کرده ام که تنهایی ابزاری بوده برای خشم نفرت و تصمیم های غلطی که از تلقین "من تنهایم"امده اند.وسیله ایی برای ارتباط بیشتر با بقیه.استفاده از این واژه بزهکاری ایست که در عصر حاضر داداگاهی برای رسیدگی به ان وجود ندارد!حتی وجدان نیز ان را تصدیق میکند.چه شد که درد نامشخص بی درمان اینقدر دستش برای تسلط باز شد؟

از جهات مختلف میتوان ان را به چالش کشید: شاید بگوئید تنهایی تنهایی است!از ماهیت خالص یک امر چه تعریفی میتوان داشت؟اما من فکر میکنم این یک مفهوم انتزاعی نیست.مخلوطی از عواطف  بیان نشده و "جا پیدا نکرده" است که از جریان افتاده اند.توده ایی به ضخامت  یک دفتر بینهایت برگ.که هر صفحه ی ان را کسی اشغال کرده و لبریز از ادم هایست که نتوانستند با "شرایط"کنار بیایند.تنهایی مملو از احساسات است.جاده ای به انتها نرسیده ی من و دوستم.تو و همسایه.

در جایی:نمود های ان را نمیبینیم.اصلا بعضی اوقات متوجه نیستیم.تا وقتی تلنگری چیزی بخوریم.مثلا اینترنتمان قطع شود خانه مان را عوض کنیم سنمان بالا برود.نمیدانم.

+تنهایی شبیه چیه؟

++حتی اگ یه نفرم حرف نزنه عب نداره :دی

+++حوالی ساعت 6 و نیم.

++++واقعا فکر میکنم سوسک هاهم تنهان.سوسک ساعت 4 ونیم دیروز اصن براش مهم نبود من ایستادم.خلسه رفته بود._به سوسک توجه نکنین_

۱۳

چراغ روشن

سوار ماشین بودیم.کوچه ی ما مثل خیابونه.هرکسی روبروی خودشو اسفالت کرده.یه سریا سیمان رو به جای اسفالت ریختن وسط و تزئین کردند.ساختمونی که اون دست خیابونه هنوز لامپ روشن داره.فضای کوچه خیلی غریب.تاریک و گرمه.پسره که پشتی تکیه میداد(و تازه فهمیدم نگهبانه)دراز کشیده دم در خونه روبرویی.

همه خوابند.

حس میکنم یکی "غم تو دلش فراوونه" و دیگه جا نمیگیره.پر.لبریز.خسته شده از اینکه بقیه میگن"میگذره"نیاز داره یکی بگه نه!اون عمره که داره میره.تویی که داری میری._منم که شاید برم تو خونه و در رو ببندم و یادم بره کدوم طبقه چراغش روشن بوده_ولی دل اسیره.به قول لیلی و مجنون دردی نه دوا پذیر دارد.

"تو میگی نامه نوشتی نرسیده از تو یک خط و نشون هیچکی ندیده"اهنگ رو قطع میکنه.جون نداره داد بزنه.داد بزنه؟نه.فقط یکم یکم اشکاش قلقلکش میدن."منم امشب واسه تو نامه نوشتم اما اشکام همه رو نامه چیکده"

اه میکشه.حیف که "هرکدوممون توی شهر دیگه"نیست.

"اسمونم باهامون قهر"نیست.

اما دگر حوصله ایی نیست.

پیاده شدم.یادم رفت کدوم طبقه چراغش روشن بود.حتی نمیدونم اونی که گریه میکرد کی بود.اصلا مهم بود که قلبش پر درده و کی اینکارو کرده و حال چه کنم؟

پ ن: کلماتی که در "" هستند:اهنگ اسمون با منو تو قهره دیگه داریوش.

تاده دقیقه پیش پسر نگهبان هنوزم بیرون بود.داشت کشو قوس میداد.

همین الان یک سوسک را کشتم.

ساعت 6:02 دقیقه صبح خرداد ماه رمضون.

۸

محلاتی!

(قسمت اول تفکرات)الان حدودای ساعت 6 و 20 دقیقس.توی اتاقم نشستم و صدای تلوزیونو میشنوم که داره یه کارتون درمورد شهید محلاتی پخش میکنه.شهید محلاتی خودش به تنهایی دست به کار میشه و غوغا میکنه!و همینطور که از اسمش پیداست در اخر شهید میشه.
(قسمت دوم تفکرات)حدودای پنج سال پیش بود که اولین بار!با ماشین شخصی  رفتم مسافرت.بابام ماشین دوستشو قرض گرفته بود.405 مشکی تمیز و براق!اوا این اولش بود.روز اخر سفر حتی کارخونه بازیافت هم ازمون قبولش نمیکرد.خلاصه!سوار شدیم و دو دو چی چی رفتیم جاهای قشنگ قشنگ ایران(جاتونم خالی).
(قسمت سوم تفکرات)برای توقف تهران_مشهد رفتیم خونه یکی از فامیلای فامیلامون که اولین بار بود میدیدمشون.خلاصه خونشون شمال بود.از کجا فهمیدم؟از اونجایی که اتوبانارو رد کردیم از تهران شلوغ رسیدم به تهران خلوت و بعد از اون رسیدیم به تهران خلوت تر.یه شهرک بود.امش چی بود؟شهرک شهید محلاتی.
(قسمت چهارم تفکرات)تهران رو تصور کن.مزخرف ترین شهر پردود ایران بهترین شهر برای ترقی درسی و شلوغ ترین شهر کشور.پایتخت!کوچکترین تفریح انداختن یه کوله و رفتن به کوهه.به قول دبیر فیزییکمون:وقتی بری اونجا تازه میفهمی اینجا زندگی نمیکردی.خلاصه فکرشو بکن اون جمعیت الک شده بود و اون چیز میزای درشت تر مونده بودن روی تور الک... همینطور که از نظر میگذراندم!به صادر کردن چمن اون اطراف فکر کردم.پولدار میشدم.فقط چمن.از مبل و بشقاب و کلید های اسانسور پارکت خونه و شیشه ی چند جداره صحبتی ندارم.
(قسمت پنجم تفکرات)حقیقتش الان دوست دارم داد بزنم!اهای!محلاتی!منم با خودت میبردی.
موسیقی متن:ای میهنم ای سرزمین شیران تیتراژ پایانی انیمیشن حدودای 6 و 30.فکر کنم پرواز هما میخونش.
تو عکس هم انگار داره اشاره میکنه جلو نیاین

۱

خدا و داریوش

گاها فکر میکنم اگر خدا انسان بود چه میکرد.داریوش گوش میداد؟میگفت:"کسی تنهاییمو از من نمیدزده؟درد مارو در و دیوار نمیفهمه"؟
هیچگاه قلبش امرویز میشد؟هیچوقت به سمت چیزی حرکت میکرد؟هیچوقت دوست داشت نور بشود و از پنجره بیرون بپرد یک بستنی بخرد و بعد سقوط کند و بخواند!"سقوط من در خودمه؟"
اگر خدا انسان بود.انسان چیزی میشد پست تر؟میشد حیوان بی نطق؟انگاه حیوان میشد نبات و نبات میشد ...؟چه!؟
اگر خدا انسان بود.چه کسی میدانست مرحله ی بعدی چیست.قافیه اخر چه واژه ایست.انتهای بعدی کدام است!؟
اصلا هرگز!"کسی هر نیمه شو اید به خوابش"؟ 
فکرمیکنم اگر خدا انسان بود دیگر جایی برای گناه باقی نمیگذاشت.چراکه خودش نمونه ی کامل حسن الخالقین و اشرف المخلوقات میشد.پیچ تو پیچ است و کاملا سفید و خرم!
همان جایی که هستی باقی بمان یاور همیشه مومن.برای تکیه خدایم ارزوست! 
انچه در گیومه است شعر های سقوط و داد از این دل داریوش اند.
۴

جیرجیرک

تعالای انسان چیست؟گمانم در میزند که انگار نور است.خدا میگفت من نور زمین ها و اسمانم.و هرچیزی ک در این بحبوحه ی خاکیِ جنگیِ خاورم است از همانیست که در وجودم ریشه دوانده.اختیار است اختیار است اختیار.مثل زمانی که غرق در علم خدایی و در حیاط با معادلاتش کشتی میگیری ومچ می اندازی.اگر تورا شکست ان نه یک دفعه ناطق نباشی و جوگیر شوی!نکن!سخت است.سخت.

مثل زمانیم که در حیاط نشسته ام و به حشراتی نگاه میکنم که یقینم میدهند در هیچ جای دنیا ثبت نشده اند.و از روی دستانم بالا و پائین میروند.نمیدانم دنبال چه چیزی هستند.یک سریشان شب ها نیز به دنبال نوراند.از خورشید نا امید به دستشوییمان پناه اورده اند.آه فکر میکنم اگر من هم یک ساعت زنده بودم حتمن دنبال نور میدویم....

شب.بعد از اولین امتحانی که قرار است شهریور تک ماده بزنم.خرداد.

همین الان یک ملخ را با تصور اینکه سوسک است کشتم!خدای مرا ببخشد.

راستی.عکس جلد کتاب"اواز جیرجیرک کوچولو" است.2 هزار و 200 تومن.

۴
مک مورفی
از اتاق بیرون دویدم. آن بیرون، نه حیاطی بود، نه راه پله ای از سنگ مرمر، نه ساختمان بزرگ بی سرو صدایی، نه درخت اوکالیپتوسی،
نه مجسمه ای، نه الاچیقی در باغ، نه فواره ای و نه حصاری: آن بیرون رویاهای دیگری در کمین بود.
~بیست و پنجم اگوست 1983
طراح قالب : عرفـــ ـــان دارای گرین کارت از بلاگ بیان