تجربه گر

ساعت شش صبح است و من بیدارم. روی تخت دراز کشیدم و از پنجره به بیرون نگاه میکنم. احساس بی جانی دارم. یه قول تارا، زین العابدین همیشه بیمار. این اسمی بود که رویم گذاشته بودند. پیام هایم را یکی یکی باز کردم. همه می‌گفتند که غصه نخور. من هم با ایموجی قلب پاسخ میدادم. سیگار میکشم و به دودش نگاه میکنم. تمام که می‌شود خاموشش میکنم.پنجره را میبندم. جلوی وزیدن باد سرد روی پوست تنم را میگیرم.دوباره صبح شده است و امروز با او صحبت خواهم کرد. احتمالا در جایی حوالی انقلاب هم را خواهیم دید. اولین کاری که میکنم این است: او را سخت در اغوش خواهم گرفت. من از همه بیزار بودم که آمد و رنگ تازه ای به جهان من داد. من از همه گزیزان بودم اما از او نه. تنهایی بد بلایی سر شر و شور ادم می آورد و او، خود، مرا تنها تر کرد.
به نظرم میرسد که کمی دیگر بخوابم. ساعت بیولوژیکی بدنم می‌گوید صبح شده و هرمون هایش را ترشح میکند. اما گور پدرشان. هنوز چند ساعت تا قرار ما مانده است.